Neyse Yetiştirdim İşte… Füsun Günaydın

 

Bütün gün şehrin sokaklarında eczane eczane dolaşmış, koşturup durmuştum. Hastam için istenilen ilaçları bulup hastaneye yetiştirmek zorundaydım. Vardığımda soluk soluğa kalmıştım. Ama neyse işte önemli olan getirmiş olmamdı. Bir bakıma ipi göğüslemiş olmak gibi…

İlacı hemşireye teslim ettikten sonra, soluklanmak için koridordaki bekleme koltuğuna oturdum. Güzel hemşire gülümseyerek ‘’Keşke bu kadar koşmasaydınız’’ dedi.

Başım döner gibi oldu. Yorgunluktan elbet…

Ben otururken elektrikler kesildi. Jeneratör devreye girdiğinde ilaç yetiştirdiğim hastam karşımda endişeli bir yüzle duruyordu. Canım benim…

Nasıl da yüzüne renk gelmeye başlamıştı yavaş yavaş… Aylardır birlikte mücadele ediyorduk. Gece gündüz yanındaydım. Belki bir şey ister, belki bir yeri ağrır… Günlerdir uyumamıştım ama ne gam… İşte bak başarmıştık, iyileşiyordu…

Herkes telaşlı telaşlı koşuşturuyordu… Elektrikler kesildiğinde ne olmuştu acaba? Peki, ben niye aşağıda yatıyordum? Ya da yukarıdan nasıl bu kadar net görebiliyordum?...