Çürük Bulut - Zeynep Pınarbaşı

 

Üstüm başım kan revan aklım çürüyordu adımlarımın arasında

Senin beni terk ettiğin günlere denk geldi etlerimin lime lime oluşu

Yaşama sevincimi kaybettim, hayatımın aşkı terk etti, umudum kalmadı diyordum herkese

İçim çürüyordu pis nefeslerin, kem gözlerin, umutsuz canlıların gözü önünde

Aslında sana sığınmıştım yaşama dair umutlarımı kovalarken

Sen gittiğinde anladım aslında bir iskelet, çarpık bir deri içinde cansızca atan kalple beraber kaldığımı

Toz pembe bulutumdun sen

Parasızlığın, yaşamsızlığın içinde

Peşinden bakarken anlamadım, yokluğuna içerken anlamadım,

Sokağa çıkınca anladım yaşamın aslında nasıl da ayaklarıma dolandığını

İnsanlar umutsuz, ağlamaklı gözler, bir deri bir kemik bedenleriyle geziyordu sokaklarda

Avuçlarındaki paranın toz olup yok olmasını izliyorlardı kas katı bedenleriyle

Ağızlarına attıkları bir lokmanın içine dürüm yaparken yarınki nefeslerini belki de son nefeslerini veriyorlardı bu boktan dünyanın içine

Bir lokma daha karbondioksit çekmeliydim, bir yudum daha alkol

Ne param vardı ne sen

Hayata terk edilmiştim, kara toprak misali üstüme çöken zengin yaşamların şaşalı resimleri beni yaşadığıma inandıran billboardlar daha çok üstüme geliyordu

Garson oldum senden sonra

Ucuz bir içkili lokantanın kenarında seni düşlüyordum servis yaparken

Gizlice kalan rakılara ekmek banıyordum kafam dumanlansın diye

Sen gelmiyordun, toz pembe bulutumdum sana sığınmıştım

Şaraplara sığındım, yaşam örseledi beni

Çürüyen demir sahte paraların pasında boğuldum

Yokluk yok etti beni, sen gelmedin, toz pembe bulutlar dağılırken anladım

Aslında hep karanlıktın, hep yokluk

Son bir kez ekmek bandım rakıya, ciğerlerimi ateşe verdim.

Bulutlar çöktü meyhanenin üstüne asit yağdı

Dünyada eridi benimle

Sen cehennem zebanilerinin mezesiydin artık kara bulutların üstünde

Parasızlık yok etti beni, sen hiç yoktun, zengin ceplerin içinde bozuk bir gavur parasıydın

Dilek kuyusunda yok oldun.