Ankara Garı 5. Perondaki Yataklı Tren - Alev Ramiz

 

Yataklı Tren anısı 

Ankara yataklı treni 5.peronda bekliyordu. Genelde restorana yakın olan ikinci veya üçüncü vagon tercihimiz olur ama bu kez mavi vagonları biraz daha arşınlamak zorundaydık.

Ne 8. Vagon mu?!!  Kim gider ki şimdi yemekli vagona? Onca yol aşılmaz, hem de hareket halinde!

 Ara geçişlerde ayağının altındaki raylar oynarken kapılar sertçe itilerek açılır, yalpalaya yalpalaya ilerlenir. Bazen bir kapının aniden açılacağı tutar, Allah muhafaza kafana sert bir darbe yiyebilirsin. Camdan bakanlara sürtünmeden geçmeye çalışırken oda kapısı açıksa içeri bakmak sevaptır. Ama bu kaç vagon geçeceğinle oldukça ilişkilidir. Uzun yol bazen vagonları şaşırtır. Yanlış bir kapıyı açmak travmatik olabilir.

İşte bu düşüncelerle gece 10 sularında kendimizi kum rengi kompartımana attık. Bu tren seferleri biraz da vazife, görüntü amaçlı olup, çok da heveslisi olmadığımız yolculuklardı aslında. İstanbul'u bir sabah Haydarpaşa'da karşılamak dışında bir eğlencesi yoktu.

Elimizde biletler camdan dışarı bakarken düşünceler uzayıp gidiyordu. Henüz tren dolmamıştı. Sanırım erkenciydik, ilk kez vaktinde yetişmişlik içinde bir aferin bakışı attık birbirimize. Görevli neredeydi ki? Bindiğimizi görmüştü, şu yatakları açsa da düşüncelerden düşlere geçsek...

Derken siyah elbiseli görevli geldi, kapıya hafifçe iki kez vurdu, iyi yolculuklar dileğiyle biletleri görmek istedi. Ben elimde sıkı sıkı kavramaktan neredeyse nemlenmiş biletleri uzattım. Görevli biletlere tekrar tekrar baktı, “ama yanlış binmişsiniz”, dedi.

Nasıl yani vagonları mı karıştırdık?

Hayır, sizin biletiniz yarın, bugün değil.

Ne, sahiden mi?

Evet, bakın.

O anda görevlinin boynuna sarılmak isteyen bir tek ben miydim acaba? Kendimizi son sürat dışarı atarken mutluluktan adımlarımız dans ediyordu aslında.

Yarınmış

Yaşasın

Eve dönüyoruz

Evimiz

Hani şairin söylediğini tersten yorumlarsak, biz İstanbul'un Ankara'ya dönüşünü seviyorduk galiba.