Kitap Sandığı
Elim ayağım
başımdan geçenle aklımdan geçenin karıştığı bu masal
aşk her şeyi daha yavaş yapmaktır diye yürüdüğüm bir sokak
kalbinde tef ve delik
kalbinde dünya lekesi taşıyan bir çocuk resmi demişti
madem günde beş vakit kalkıp sana baktım
madem dünyanın bu kadar sabahını ben uyandım
Ben uyudum bu kadar uykusunu
diledim dünyaya fena inanmış bir yüzüm olsun
kendimi seninle öldüreceğim dediğim feci bir kalbim
bir elim bir ayağım
ağzıma doldurduğum rüzgarla üfleyecek sözlerim
diyelim fena diyelim feci
elim ayağım
artık nereye ne götürdüğümü bilmediğim bu sapakta
sesini burada bırakıp giden şeylere baharat diyen o aktar dedi
tamam olmak küfür
tamam olmak hâşâ
bir ömür ağrıma gitse de dünyadan oluşmuş harfler
yarım dalgın ve kusurlu geldim ben buraya
günde beş defa hiç bir şey yapmamaktansa
kalıp sana baktım
kalıp sana bakmak oldu dünya
baharatları tek tek
zamanın bizi nasıl terlettiğini tane tane
dünyaya inanmış bir yüzü üzgün üzgün anlattım sana
dedim belki de bir yere üzgün üzgün bakmaktır dünya
Seyithan Kömürcü ( Sena Şiirinden)
Çeyiz sandığının ceviz kapağını hırsla kaldırdı. Elini uzattı, kalakaldı. Danteller, ipek kumaşlar, göz nuru dökerek işlediği kanaviçeler yoktu sandıkta. Silme kitap doluydu. Gözlerine inanamadı, nasıl olmuştu? Çeyizleriyle dolu sandık kaybolmuştu. Hayal görüyor olmalıydı. Dayanamadı uzandı. Yavaşça aldı kitabı, sayfalarını açtı kokladı. Derin derin içine çekince rahatladı. En sevdiği kokulardan birini duymak rahatlatmıştı onu. Sayfaları okşadı, bir daha kokladı. Kapağı çevirip okşadı.
Eski dostu, ilk kitaplarından biriydi o. Tom Amcanın Kulübesi. Nasılda yarenlik etmişti çocukluğuna, alıp götürmüş bir başkalık getirmişti. Çeyizlerinin içine yerleştirdiği naftalinden daha doğal daha güzel, naifti kitap kokusu. Dudaklarından yüzüne yayılan gülümsemeyle bir diğerine uzandı. Okşarcasına aldı açtı sayfaları Yeni Hayat ne de severek okumuştu o yaz. Hayatı değişmemişti değişme sinede; yazarın lütfettiği o cümleyle bir yolculuk serüvenine girişmiş. Otobüslerle bir yerden bir yerlere epey bir gezmişti. Onu da koklayıp bıraktı yerine.
Merakla bir diğerine uzandı kapağını okşadı sevgiyle. Saramogayla Ölüme farklı bir yerden bakmış, Ölüm bir varmış bir yokmuş demişti sayfalar içinde. Sahi ne gülmüştü, eflatun zarflar almıştı kırtasiyeden sevdiklerine postalamayı düşünmüştü. Kitabın içindeydi bir tanesi işte. Kapatıp bir diğerinin üzerine bıraktı nazikçe. Diğerine uzandı merakla.
Şarkı Söylemek İstiyorum diyordu Nazım ben artık şarkı dinlemek değil. Nasıl güzel bir hikayeyle uyarlamıştı yazar İnci Aral Şarkını Söylediğin Zaman adlı kitapta. Güzel bir grupla paylaşmıştı o kitabı Mihrimahta. Sayfalarını çevirirken bir kaç damla yaş doldu gözlerine. Ne sayfalar vardı hayatında yazarları, okurları birbirine bağlayan hikayeler anısına nazikçe bıraktı.
Bir diğerine uzandı Yaşam Başka Yerde Kunderanın kaleminde kahramanlarıyla yaşam mı yazı mı sorgulamasını yaşatıyordu okuruna. Sayfalarını okşarken kalakaldı öylece.......
Nurten Yurt
Yorumlar
Yorum Gönder